کشف اولین آدم فضایی در مکزیک
اولین آدم فضایی در مزرعه گندم/ فاش شدن راز کشف یک آدم فضایی در مکزیک
بعد از دو سال بی خبری، سرانجام گروهی از دانشمندان فضاشناس به این باور رسیده اند که موجود ناشناس مزرعه مکزیک یک آدم فضایی است نه انسان!
خبر آنقدر عجیب و حیرت آور بود که بسیاری از سران کشورهای مختلف جهان از انتشار آن امتناع کردند و ترجیح دادند تا مردم، حضور آدمک هایی از جنسیغیر از خودشان را مانند همیشه فقط یک خیال باطل و نتیجه توهم انسان های زمینی تلقی کنند؛ چرا که با درز خبر در ابعاد گسترده معلوم نبود که چطور باید به هراس و ترس مردم اثباط موضوعی که طی صدها سال فقط دروغی بزرگ جلوه داده شده بود، پاسخ دهند. البته آنهایی که دستی بر آتش داشتند و هر روز اخبار و اطلاعات را نه از روزنامه بلکه از طریق شبکه های اینترنتی دانبال می کردند، کمکم به اصل ماجرا پی بردند و به تدریج خبر دهان به دهان میان مردم کره خاکی منتشر شد؛ ((آدم فضایی ها میان ما هستند، همین جا روی کره زمین!)).
مارائو لوپز- کشاورز مکزیکی- مثل همیشه داشت خودش را برای یک روز کاری دیگر آماده می کرد. صبح زود، هنوز آفتاب نزده از خانه بیرون زد و به طرف انبار حیاط پشتی رفت تا وسایل کارش را پشت تراکتورش بیندازد و قبل از گرم شدن هوا به زمین کشاورزی اش برسد. از در که وارد شد، همهمه همیشگی باز هم نگرانش کرد. موش ها بودند که با ورود لوپز به هر طرف فرار میکردند. موش های انبار هر روز بیشتر می شدند و کشاورز نگران محصولاتی بود که باید تا چند وقت دیگر دور از تیررس موش های همیشه گرسنه در آنجا انبار می کرد. تله موش هم دیگر این آخری ها فایده نداشت. آخر موش ها یکی دو تا نبودند که با تله موش بشود کاری کرد. لوپز آن روز صبح مثل همیشه اول به سراغ تله موش ها رفت تا اینکه سر و صدایی عجیب از یک طرف انبار بلند شد. کشاورز خوشحال از اینکه تله های زنگ زده کهنه اش دوباره جانوری موذی را به دام انداخته اند به طرف صدا حرکت کرد. جایی پشت الوارهای تکیه داده به دیوار انبار، تله موشی قدیمی و کهنه قرار داشت. صدا از همان جا می آمد. به خیال پیر مرد این بار موش زبل جان سالم به در برده بود و فقط گرفتار گیره های سخت تله شده بود. برای همین بیلش را هم با خود برداشت تا در همان لحظه اول حیوان موذی را ناکار کند و انتقام همه خسارت های این چند وقت را بگیرد. کشاورز هرچه به صدا نزدیک تر می شد بیشتر تعجب می کرد. صدای ناله حیوان به صدای یک موش گرفتار در تله شباهت نداشت. صدای هیچ حیوانی در قد و اندازه یک موش کوچک نمی توانست آن قدر رسا و عجیب باشد. کشاورز فکر کرد شاید سمور یا حیوانی بزرگتر از موش در تله گیر کرده که آن قدر خودش را با سر و صدا به در و دیوار می کوبد اما وقتی به تله رسید و الوارهای چوبی را کنار زد، از تعجب دیگر نه می توانست حرف بزند و نه حرکت کند. موجود گرفتار در تله انبار نه موش بود و نه سمور؛ موجود گرفتار شده یک حیوان عجیب بود!
آدم فضایی غرق شد
استخان های برآمده و پوست ظریفی که بدن بی موی حیوان را پوشانده بود و سر مثلثی و چشمان وق زده اش در نگاه اول هر کسی را می ترساند. جانور بر خلاف جثه نحیفش که در حد و اندازه یک موش صحرایی بود، صدای عجیبی داشت و به شدت خودش را به در و دیوار می زد تا بلکه دست لاغرش را که در اثر ضربه سریع گیره تله از مچ قطع شده بود از تله در بیاورد و فرار کند. جانور تقلا می کرد و کشاورز مکزیکی همان طور به او خیره مانده بود. جانور هیچ شباهتی به موش و سگ و گربه نداشت بلکه بیشتر به آدمی ناقص الخلقه شبیه بود که هم دم داشت و هم اندازه یک موش بود! چند لحظه ای گذشت تا پیر مرد با فریاد همسایه ها را خبر کرد. مردم روستای متپک خیلی زود خودشان را به خانه لوپز رساندند. جانور همه را حیرت زده و هراسان کرده بود. برای همین هم خیلی زود بدون آنکه بخواهند ذره ای به کاری که انجام می دهند فکر کنند، تصمیم گرفتند که موجود عجیب را همان طور زنده زنده خاک کنند.
چاله ای کندند و حیوان را در آن انداختند اما هر با موجود با سر و صدای زیاد و تله به دست سر از خاک بیرون می آورد و البته قبل از آنکه بتواند فرار کند دوباره گرفتار کشاورزها می شد. همه وحشت زده فقط می خواستند به هر نحوی موجود مخوف را از بین ببرند. در باور مردم روستا موش خانه لوپز موجودی غیر زمینی بود که برای نابودی آنها آمده بوده؛ پس باید زودتر خودشان آن را از بین می بردند. همه مانده بودند که با جانور چه کنند که آخر خود لوپز پیشنهاد داد حیوان را در آب غرق کنند. از ترس فرار دوباره حیوان، لوپز جانور عجیب را ساعت ها در آب رودخانه نگهداشت تا دست آخر حیوان بعد از تقلا و تلاش فراوان از بین رفت!
با توجه به براق بودن بدن موجود فضایی ظاهرا این عکس بعد از کشته شدن و خارج کردن از رودخانه گرفته شده
دو سال جنجال و انتظار
پلیس ایالتی به سرعت خبردار شد اما زمانی به معرکه مردم متپک رسید که دیگر کار از کار گذشته بود و جانور مرده بود. ماموران پلیس فقط سعی داشتند مردم را آرام کنند چون اگر خبر به سایر نقاط کشور می رسید، معلوم نبود چه غوغایی به پا شود. البته خبر خیلی زودتر از آنچه آنها تصور می کردند پخش شد. تلویزیون دولتی مکزیک هم برای اینکه خیال مردم را راحت کند، تصاویری از این موجود ناشناخته نشان داد و اعلام کرد که به زودی با تحقیق پژوهشگران همه چیز روشن می شود. ماه می سال 2007 در مکزیک با صحبت از موجود فضایی و شایعات آن گذشت. صحبت از غریبه ای غیرزمینی، نقل محفل هر روز مردم آمریکای لاتین شده بود. اما موجود فضایی هم با همه جار و جنجال ها مثل هیاهوهای دیگر آدمیزاد در روزمرگی زندگی مردم گم شد و دیگر کمتر کسی از موجود مخوف انبار خانه لوپز صحبت می کرد تا اینکه هفته گذشته، دوباره خبر به سرعت دهان به دهان چرخید و این بار ترس و حیرتی بیشتر از زمان پیدا شدن آن موجود فرازمینی به همراه آورد. تلویزیون دولتی مکزیک هفته گذشته در گزارشی پرده از حقیقتی برداشت که همه مردم را دوباره نگران کرد؛ "در تحقیقات انجام شده در آزمایشگاههای پیشرفته کانادا و مکزیک، در نهایت ثابت شد که موجود ناشناخته روستای متپک موجودی غیرزمینی است!"
رقابت فضا شناس ها
وقتی موجود ناشناخته انباری مارائو لوپز تحویل ماموران پلیس ایالتی شد، هیچ کس نمی دانست که باید با آن چه کار کند. دست آخر با چند روز تاخیر، موجود فضایی به همراه نامه ای فوق محرمانه روانه مکزیکوسیتی شد تا شاید مسئوولان بالا دست مکزیک برای آن تصمیمی بگیرند. حتی دانشمندان مکزیک هم وجود موجودی فضایی را در میان خودشان باور نمی کردند و آنها را جنجالی تبلیغاتی قلمداد می کردند که در پشت آن اهداف سیاسی و اقتصادی پنهان است. گروه تحقیقاتی مکزیک همان روزهای اول از ادامه تحقیق روی موجودفضایی سر باز زد و جانور ناشناخته بی نام و نشان در گوشه ای از آزمایشگاه های پایتخت جای گرفت. تا اینکه - دانشمند 56 ساله انگلیسی- با شنیدن خبر آدمک فضایی مکزیک دست به کار شد و با تشکیل گروهی تخصصی با همکاری چهار آزمایشگاه تخصصی در کانادا و مکزیک پژوهش گسترده ای روی جسد موجود ناشناخته آغاز کرد. مائوسان دو سال روی بدن موجود ناشناس کار کرد تا اینکه هفته گذشته آخرین نتایج تحقیقاتش را برای مردم اعلام کرد؛ "همه شواهد حاکی از آن است که موجودی که در مزرعه مکزیک دیده شده یک موجود زمینی نیست و هیچ تعلقی به کره خاکی ندارد!"
مائوسان که سال های بسیاری را صرف تحقیق در امور آدم فضایی ها و وجود دنیایی ورای کره زمین کرده، موجود ناشناخته مکزیکی را عجیب ترین مورد زندگی حرفه ای اش می داند؛ "اول من هم مثل همه فکر می کردم که این هم یک شوخی دیگر است. من هم خیال می کردم که موی بدن یک میمون نحیف را تراشیده و به جای آدم فضایی جا زده اند اما بعد تصمیم گرفتم که این موجود خیالی را خودم از نزدیک ببینم. همین که در آزمایشگاه مکزیکوسیتی بدن نحیف و چهره مثلثی جانور را دیدم فهمیدم که از ما نیست!". مائوسون به سرعت تحقیقات روی موجود ناشناخته را شروع کرد اما هرچه بیشتر وقت گذاشت کمتر به نتیجه خاصی رسید؛ "ما از بدن، استخوان و پوست حیوان نمونه گیری کردیم. محققانی که پیش از ما روی این موجود ناشناخته کار کرده بودند، به این نتیجه رسیدند که به سبب گذشت از زمان مرگ موجود فضایی، دی ان ای آن هم دیگر قابل شناسایی نیست اما حقیقت این بود که زمان هیچ تاثیری روی دی ان ای این موجود نداشت بلکه شناسه دی ان ای آن در گستره موجودات زمینی نمی گنجد. نقشه دی ان ای این موجود با هیچ مخلوقی روی زمین تطبیق ندارد. برای همین هم من معتقدم که او یک زمینی نیست. باورش سخت است اما موجود مکزیکی واقعا یک آدم فضایی است؛ البته یک کودک فضایی!". با صحبت های مائوسون دیگر کار آزمایشگاه های تحقیقاتی هم تمام شد؛ دی ان ای موجود فضایی ناشناخته است و تحقیق بی نتیجه!
موجود ورای آدمیزاد
گزارش پروفسور مائوسان و گروه تحقیقاتی او درباره موجود فضایی بسیار دقیق و با استفاده از آخرین فناوری های روز ارائه شده است؛ "کودک فضایی، توانایی زندگی با حداقل میزان اکسیژن را داشته؛ به طوری که می توانسته ساعت های متوالی در زیر آب سر کند. استخوان بندی بدن او شبیه بدن مارمولک هاست با این تفاوت که ماندگاری استخوان های او در برابر تغییرات آب و هوایی و نبود اکسیژن بسیار بیشتر از موجودات زمینی است. شکل دندان های بی ریشه موجود ناشناخته هم شباهتی به دندان های یک انسان ندارد. در واقع این حیوان بر خلاف ظاهرش هیچ وجه تشابهی با انسان ها ندارد. پوست بدن جانور همان ساعت اول به شدت خشک شده بود که همین خشکی پوست هم ماندگاری حیوان را در همه این سال ها تضمین کرده است. پوست خشک آدم فضایی از او موجودی مومیایی ساخته که هیچ تغییر محیطی ای نمی تواند روی آن تاثیر داشته باشد؛ به طوری که شکل و شمایلش از زمانی که او را از مزرعه گرفته اند تا امروز تغییر چندانی نکرده". تحقیقات گروه مائوسون همچنین از حقیقت بزرگی پرده برداشت که طی دهه ها مورد سوال دانشمندان فضاشناس بود؛ "مغز موجود فضایی نسبت به جثه اش بسیار بزرگ است؛ به طوری که بیشترین وزن بدن او متعلق به مغزش است نه جثه حنیف و دم درازش! در این باره باید به صراحت اعلام کرد که چنین مخلوقی با این حجم مغز به طور حتم از ضریب هوشی بسیار بالایی برخوردار بوده است!".
آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی آدم فضایی
تصاویر گیاه عجیبی که بعد از یک قرن در میان گل می دهد و می‌میرد
اکنون "ملکه آندس" رو به انقراض گذاشته است و گروه خیریه ای در بولیوی در تلاش است آن را از انقراض نجات دهد. بر اساس گزارش اتحادیه بین المللی محافظت از محیط زیست دلایل انقراض این گیاه زیبا از بین رفتن زیستگاه و کاهش یافتن تنوع ژنتیکی در میان نسل این گیاه است.
برخی از مطالعات میدانی نشان داده اند این گیاه مواد غذایی مورد نیاز خود را از فضولات پرنده هایی تامین می کنند که برای تغذیه از گلها به آن نزدیک می شوند. اما گاه پرنده های گرسنه به شاخ و برگهای خاردار این گیاه گیر کرده و می چسبند، خارهایی که بیشتر به مجموعه ای از چنگالهای رو به جلو شباهت دارند تا خارهای معمولی یک گیاه.
به گفته "آنتونیو لامب" یکی از متخصصانی که در تلاش است این گونه گیاهی را از انقراض نجات دهد، در صورتی که دست فردی به خارهای این گیاه گیر کند، اگر با احتیاط دست خود را جدا نکند خارها به راحتی دست او را از هم دریده و جراحت عمیقی به وجود خواهند آورد. افراد محلی نیز از این گیاه دل چندان خوشی ندارند زیرا بارها شنیده اند که گوسفندان و دیگر دامهایشان به همین شکل به دام این گیاه عجیب افتاده اند.
تنها زیستگاه ملکه آندس در پرو و بولیوی و در ارتفاع سه تا چهار هزار و
800 متری است. از این رو گیاه برای رشد و نمو نیازمند زمانی است که بتواند
در چنین زیستگاه خشنی به جمع آوری و ایجاد منابع غذایی بپردازد تا بتواند
در نهایت تولید مثل کرده و گل بدهد از این رو روند گل دادن این گیاه بسیار
کند بوده و می تواند 50 تا 100 سال به طول بیانجامد.
این گیاه عجیب تنها چند هفته قبل از مرگش گلدهی را آغاز می کند، اما تا قبل از گل دادن نیز حضوری با ابهت در میان طبیعت دارد زیرا این گیاه در زیستگاهی خشن و کوهستانی در پرو و بولیوی رشد کرده و گاه ارتفاع آن به 12 متر نیز می رسد.
کشف موجودی عجیب و غریب در اعماق تاریک اقیانوس/ عکس
بهنوش خرم‌روز: اعماق تیره و تاریک اقیانوس یکی از مرموزترین مکان‌های زمین است. شریط اعماق اقیانوس شرایط ویژه‌ای است که هر موجود زنده‌ای نمی‌تواند در آن دوام بیاورد. شاید به همین دلیل کشف یک موجود زنده تازه که محققین آن را روح‌مانند توصیف کرده‌اند، علاوه بر جذابیت‌های کشف یک گونه تازه از موجودات زنده، جذابیت اکتشافی جدید در دنیایی تیره و تار و مرموز را هم به همراه دارد.
به گزارش دیسکاوری، محققین موفق شدند موجود بندپای روح‌مانندی را در عمیق‌ترین دسترسی‌های اقیانوس بین اندونزی و فیلیپین کشف کنند. این موجود بندبند شبیه کرم یا شاید بهتر است بگویم هزارپا است. طول آن به بیش از 9.4 سانتیمتر می‌رسد که در نوع خودش خیلی هم بزرگ است. این موجود با استفاده از دو ردیف زایده‌های پارومانند بسیار ظریف که دو طرف بدنش قرار گرفته‌اند، شنا می‌کند. حرکت پشت سر هم این زایده‌ها درست مانند ریختن پشت سر هم یک ردیف دومینو است.
اما در آن شرایط خاص، این کرم بندبند چه‌طور از محیط خود با خبر می‌شود؟ مشاهدات محققین نشان می‌دهد که ده شاخک حساس که به سر آن چسبیده‌اند و شش جفت حفره که روی گردنش قرار گرفته‌اند، به این موجود کمک می‌کنند در زیر آب بوها و مزه‌ها را احساس کند. (برای مشاهده عکس بزرگ، اینجا را کلیک کنید)
سه زیست‌شناس موسسه اقیانوس‌نگاری اسکریپز واقع در کالیفرنیا، با استفاده از ابزار زیرآبی که از راه دور کنترل می‌شود، برای اولین بار این موجود را در عمق 2.8 کیلومتری زیر آب کشف کرده‌اند. کارن اوزبورن، مدیر این گروه که معتقد است موجود هیجان‌انگیزی را کشف کرده، در توصیفش می‌گوید: «خیلی جالب بود، چون با هر چیز دیگری که تا به حال توصیفش را شنیده بودم، یا دیده بودم متفاوت بود. مخصوصا سر عجیبش! کرم بندبند تازه کشف شده به قدری از سایر موجودات متفاوت است که باید آن را متعلق به گونه و طبقه تازه‌ای از موجودات دانست!»
این کرم بندبند در ارتفاع 100 تا 200 متر از کف اقیانوس زندگی می کند، لایه‌ای که به گفته دانشمندان هنوز ار نظر جانورشناسی و گیاه‌شناسی کشف‌نشده باقی مانده است. تا جایی که اوزبورن معتقد است اگر بتواند به این عمق سفر کند، نیمی از جانورانی که خواهد دید، کاملا برایش ناشناخته خواهند بود. دلیل مهم ناشناخته ماندن این عمق، ابزارهای در دسترس محققان بوده که یا قادر به رفتن به اعماق زیاد نبوده‌اند، یا نمونه‌ها را آنقدر له میکردند که هیچ چیز در آنها قابل شناسایی و بررسی باقی نمی‌ماند.