تعصبی به نام تراکتور !

تعصبی به نام تراکتور !

اتحاد آنها بی نظیر است و تعصبشان مثال زدنی! تراکتوریها فرهنگ جدیدی را به فوتبال ایران آورده اند و آن حمایت خروشان و پرشور در طول تمام ۹۰ دقیقه بازی بدون ذکر اسامی خاص است.آنها تراکتور را تشویق می کنند و برای این کار لحظه ای هم صبر و تحمل ندارند.مقایسه تراکتوریها با هواداران سرخابی که وابسته به افراد خاص هستند به وضوح تفاوت آنها را به فوتبال ایران نشان می دهد! تراختور، تراختور شوخی بردار نیست. عقب نشینی هم ندارد. سرخهای شمال غرب که گستردگی و وفور فراوانی در سراسر کشور دارند و تیمشان را هیچ کجا تنها نمی گذارند با هیچکس تعارف ندارند. به بازی با استقلال که رجوع کنید متوجه می شوید که اسمها برای آنها اهمیتی ندارد و آنها فقط یکبار امیر قلعه نویی را ملقب به امیر پاشا تشویق کردند که آن هم در تقابل با هواداران استقلالی بود که علیه قلعه نویی شعار می دادند! وگرنه شعارهای آنها به زبان شیرین آذری همگی به تراکتور ختم می شد.پا که می کوبیدند زلزله ای را از پشت شمال ورزشگاه آزادی ایجاد می کردند که ارتعاشهای آن بشدت زمین را می لرزاند. فریاد که می زدند تن صدایشان بالاتر از تن صدای دیگران بود!به مفاهیم صوتی آشنا نیستیم اما اینگونه این تفاوت را بیان می کنیم که: اگر دیگران با ۷۰ درصد قوا فریاد می زنند و شعار می دهند اینان با صددرصد قوا انرژی خود را تخلیه می کنند و نمی دانیم و نمی فهمیم که چگونه می توانند ۹۰ دقیقه و بلکه بیشتر چنین فریادهایی را بلاانقطاع فریاد بزنند! و کوتاه هم نیایند.به سرخابی ها نگاه کنید؛ هر چند دقیقه یکبار سکو فریاد می زند پرویز خان مظلومی! یا حمید استیلی!حتی بر عکس فریاد قلعه نویی یا علی دایی را هم سر می دهند! چند دقیقه بعد هم چند بازیکن خاص و مورد علاقه برخی لیدرها! در طول ۹۰ دقیقه شاید تنها یکی، ۲ بار اتحاد همه آنها را می بینید! که شور و شعفی وجدآور به ورزشگاه می دهد آن هم چند بازی در میان وقتی است که سرود قهرمانی سر می دهند یا زحمت می کشند و سوت می زنند! همین... و بس!اما تراکتوریها اینگونه عمل نمی کنند. آنها حتی وقتی شعار هم که نمی دهند سر و صدایشان ورزشگاه را گیج و منگ می کند! انگار آرام و قرار ندارند! بله آنها برای نگاه کردن به بازی نمی آیند، آنها تماشاگر صرف نیستند بلکه هوادارند.نمونه شان شاید در قاره آسیا فقط هواداران کره جنوبی باشند! فراموش نمی کنیم در جام ملتهای ۲۰۰۷ و در مالزی، کره ایها حتی به هنگام زدن ضربات پنالتی به ایران هم هرگز سکوت نکردند و سر و صدایشان بدون قطع شدن ادامه پیدا می کرد و فقط ذره ای پس از گلهایی که می زدند صوتشان بالاتر می رفت!تراکتوریها را به همین دلیل مبدع فرهنگ جدید در میان تماشاگران می نامیم و می بینیم! و تصور می کنیم هیچکدام از هوادارانشان کمتر از بازیکنان انرژی نمی گذارند چراکه آنقدر بالا و پایین می پرند که تصور می کنیم برخی بازیکنان در وسط زمین این همه جنب و جوش ندارند!بله، تراکتوریها تافته ای جدا بافته و تحسین برانگیز هستند. آنها تعصب را به سرخابیها هم یاد می دهند. آنهایی که از شهرستانهای دور خود را به آزادی رساندند اگر اجازه داشتند شاید نیمی از ورزشگاه را پر می کردند اما اینجا در تهران هم استقلالیها تا ساعت ۵ بعدازظهر تعدادشان کمتر از آنهایی بود که از ۱۰۰ کیلومتر آنطرف تر آمده بودند!