زنان ایرانی که به افغانها فروخته می‌شوند! دختری که برادران همسرش

یکی از سوژه‏ های متعدد حاضر در این اثر فقط ۲۲سال دارد، با چهار تولد بچه پیاپی، شوهرش قاچاقچی است و در غیاب شوهرش برادر شوهرهایش به او تجاوز می‌کنند و یکی از بچه‏هایشان را نیز از آنها دارد و ...

یک مستند تلخ اجتماعی که چندی پیش تولید شده، به روایت پدیده تلخ فروش دختران و زنان ایرانی به افغانستان می‌پردازد. از گذشته تاکنون فروش زنان در افغانستان رفتاری ناپسند در تمام ملل بوده و هیچ گاه تاریخ این سنت غلط را مورد تایید قرار نداده، اما قوم خو گرفته به رفتارهای اینچنینی، این رفتار خلاف مذهب و انسانیت را به دست فراموشی نسپرده اند و اینچنین است که در قرن بیست و یکم میلادی هنوز کالایی به نام زن توسط افغان ها خریداری می‏شود و عجبا که بخشی از این کالا توسط هموطنان خوش غیرتمان که گرسنگی امانشان را بریده، به این کشور صادر می‏شود و تاسف برانگیزتر، تلاش برای نادیدن و سرپوش گذاشتن بر چنین فاجعه ای است. تصور می‌‏کنید یک کارگر افغانی پس از جمع آوری چند میلیون تومان دستمزدش در ایران که به عنوان نیروی کاری جایگزین کارگر ایرانی دریافت کرده، با رقمی‌که ارزشش در افغانستان چندین برابر ایران است، چه می‏کند؟ برخی با سرمایه شان راهی اروپا می‏شوند که بعضا به دست قاچاقچیان انسان در راه تلف ‏شده یا توسط پلیس دستگیر می‏شوند و دسته‏ای دیگر به مقصد می‏رسند. برخی دیگر با این سرمایه در ایران سرمایه گذاری می‏کنند و زن ایرانی یا افغانی اختیار می‏کنند و حتی تلاش می‏کنند تابعیت ایرانی بگیرند. گروهی دیگر اما راهی افغانستان می‏‏شوند و برای خود با حاصل کارشان در ایران، ملک و همسر تهیه می‏کنند و همسر را همان گونه تهیه می‏کنند که ملک را می‏خرند. بسیاری از آنها، زنان شهرستانی ایرانی (به خصوص زنان خراسانی و بلوچ) را که ظاهری به مراتب بهتر از زنان افغان دارند، به عنوان زن اول، دوم و حتی سوم برمی‏گزینند و با مبلغی معادل چند صدهزار یا نهایتاً دو میلیون تومان به خواستگاری رفته و تحت عنوان ولیمه، زن مورد نظر را می‏خرند و در مقابل آنچه شنیده می‏شود، پاسخ مثبت پدری خوش غیرت است که امکان سیر کردن شکم سایر اعضای خانواده‏اش را ندارد و ناچار فرزندش را می‏فروشد تا سیر بخوابد! عموماً افغانی ها با این وعده که دختران را از ایران خارج نمی‏کنند، پدران کم عاطفه را راضی می‌کنند، اما پس از مدتی، زنان ایرانی را که چون ملکشان، متعلق به خویش می‏دانند، به افغانستان می‏برند و گاه خشونت و تبعیض بر این دخترکان ایرانی پس از چند سال، چهره‏ای تکیده از این ایرانیان نشسته با افغان‏ها باقی می‌ماند.     فاجعه آنجاست که این زنان همان گونه که خریده شده ‏اند، پس از به دنیا آوردن ۵ یا ۶ فرزند طی ۶ تا ۸ سال و فرسوده شدن بر اثر شدت زاد و ولد و زندگی سخت، طبق سنت برخی اقوام افغانستان فروخته می‏شوند و شوهرانشان زنان جوان دیگری به جای ایشان می‏خرند. البته این اوج عقب ماندگی فرهنگی این کشور را نشان می‏دهد، چرا که اگر مردی به چنین سنتی تن در ندهد، از سوی دیگر مردان به طعنه نامرد خطاب می‏شود! این روایتی است حقیقی از دختران وطن که در سرزمینی غریب، مظلوم واقع می‏شوند، اما مردم ایران حتی به قدر خرد شدن یک برگ پاییزی زیرپای عابرین این روزها نیز، صدایشان را نشنیده‏اند. فاجعه ‏ای که برایش هنوز فریادرسی یافته نشده و به دلایل غیرقابل قبول، در قبالش نیز همواره سکوتی وهم انگیز اختیار شده، در فیلم مستند گیسوی آشفته من (My Disturbed Hair) اثر ماجد نیسی به تصویر کشیده شده است. یکی از سوژه‏ های متعدد حاضر در این اثر فقط ۲۲سال دارد، با چهار تولد بچه پیاپی، شوهرش قاچاقچی است و در غیاب شوهرش برادر شوهرهایش به او تجاوز می‌کنند و یکی از بچه‏هایشان را نیز از آنها دارد و در واقع حرامزاده است. در این شرایط، برادران شوهرش به او می‌گویند در صورت افشاء موضوع او را خواهند کشت! این اثر که برنده بهترین فیلم مستند داوران انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در جشنواره کوثر و برنده جایزه دوم این جشنواره و جزو ۱۶ فیلم مستند برگزیده سال ۸۵ به انتخاب خانه سینما بوده، اما به دلایلی چندان مورد توجه قرار نگرفته! و این فیلمساز جوان که حق مطلب را در این اثر راجع به این موضوع ادا کرده، حتی نتوانسته برابر تاثیرگذاری این فیلمش، از جشنواره‏ها جایزه بگیرد.